Dat consumenten in wijnwinkels letterlijk verdwalen tussen de flessen vind ik niet vreemd. In een beetje Wijnkoperij staan er minimaal 800 soorten wijn. Als je geluk hebt:  ingedeeld op land en/of streek. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Hopelijk liggen de flessen dan ook nog zo functioneel opgestapeld dat ze eenvoudig te pakken zijn (zonder risico op rollende, spuitende of uiteenspattende flessen ). Eenmaal veilig in de hand kun je eerst eens zien of je te maken hebt met een rode of witte wijn (niet onbelangrijk!).
De meeste wijnen (zowel rood als wit) worden in donkere flessen gebotteld. Niet om u in verwarring te brengen maar puur ter bescherming voor het licht. In een doorschijnende, lichte fles heeft het licht (zon, lampen e.d.) meer invloed en verouderen de wijnen sneller. Geen probleem bij wijnen die u snel consumeert maar minder handig wanneer ze nog even moeten kunnen liggen.

Met die informatie kijkt u vervolgens naar het etiket. Op het vooretiket leest u niet veel meer dan van welke wijnproducent, omgeving en streek de wijn komt. Het alcoholpercentage en de inhoudsmaat van de fles staat eventueel ook hier vermeld. Beter is de fles om te draaien. Vaak (iets) meer informatie maar zelden in het Nederlands of Engels (bij Franse, Italiaanse of Duitse wijnen). Alleen de moderne wijnmakers maken tegenwoordig een internationaal leesbaar achteretiket.
Dus mocht u geen talenknobbel hebben, dan weet u nog niks.

Advies van de Vinologen in de betreffende Wijnkoperij is natuurlijk het beste.
Of uw wijnkennis op peil brengen door af en toe een column als deze te lezen.
Ik laat u bij deze graag kennismaken met de etiketterm: On lees (of ‘sur Lie’ of ‘op zijn lie’).

‘On lees’ of ‘sur lie’ betekent dat de wijn direct van het vat of de tank is gebotteld en dus lange tijd in contact is geweest met het gistdepot , het restant dat na de gisting op de bodem van het vat blijft liggen. De ‘sur lie’ traditie gaat terug tot het begin van de vorige eeuw. Onder de wijnmakers was het gebruikelijk om het beste vat van de nieuwe oogst voor eigen gebruik apart te houden. Deze wijn schonk men op speciale gelegenheden. Pas in het voorjaar ging de wijn op de fles, en de wijn bleef dus de hele winter op de afgestorven gistcellen rijpen. De wijnen smaakten hierdoor zachter en vriendelijker.

Het rijpen van wijn op afgestorven gistcellen wordt toegepast in de Franse streken Loire, Bourgogne en Champagne. Maar ook in Spanje: in het noordwest gelegen Rias Baixas.

En mocht u net zo van een lekkere Oosterse roerbak maaltijd met vis houden als ik, dan raad ik u deze biologisch gemaakte Spaanse witte wijn zeer aan:
Albariño Maior de Mendoza On Lees
Deze prachtige Bodega vindt u aan de voet van de Xiabre, in Villagarcia de Arosa. De winery en de wijngaarden zijn onberispelijk schoon. Eigenaar Marcos Barros legt uit dat zij geen bestrijdingsmiddelen gebruiken. Om de wijn op zijn lies te laten liggen mogen de druiven geen residuen bevatten, want deze trekken in de wijn. Om optimale frisheid te bewaren worden de druiven handgeplukt en in gekoelde kratten vervoerd. In de wijnkelder vindt koele vergisting plaats, waarna de wijn minimaal 3 maanden op z'n lies ligt. Door deze extra extractie van de schillen krijgt de wijn meer ruggengraat en karakter. U proeft: bloemen en citrusfruit, een beetje toast en fijne kruiden.
Heerlijk met roergebakken rijst met groente (courgette, venkel en rode ui bijvoorbeeld), kruiden (verse gember, knoflook, komijnpoeder, peper, zout, koriander en voor de liefhebber een fijngesneden rood pepertje) en stukjes gebakken schelvisfilet besprenkeld met limoen.

U bent inmiddels een etiketterm rijker. Maar vraag gerust advies want etiketten zijn 9 van de 10 keer zeer onleesbaar!

Tekst: Eline Jaarsma